Marathi Poems

नशिब

कधी कधी
नाही जुळू शकत दोन टोकं
नशिबाच्या भाळावर असतात
परिस्थितीची भोकं !!

गाण्यात धुंद होतो
प्रेमात बुडतो
गप्पांमध्ये रंगतो
निसर्गात रमतो
माणूस स्वतःला विसरतो
तेव्हाच खरं जगतो

कुठे सतत वेड्यासारखं
स्वप्नांमागे धावणं
कधीतरी हवं वारा पांघरून
गवतावरती झोपणं

किती अर्थ द्यायचा
किती अर्थपूर्ण जगायचं
वाळूसारख सहजच
का नाही निसटून जायचं!!!

एकांतात मी
स्वतःसोबत असणं
एक मधूर संगीत आहे..
स्वतः स्वतःसाठी
रचलेल्या आयुष्याचं
अप्रतिम गीत आहे!

अचानक या डोळ्यात अश्रूंचा येतो पूर!
प्रेमाने ओतप्रोत भरून येतो उर…
प्रेम नकोच असं ज्यात नाही उणी दुणी
व्यवहारी या जगात कुणाचं नाही कुणी.

कोण कुणाचं काय लागत
सगळ खरंच फेल असतं
तीच नाती खरी
ज्यांचं नाव प्रेम असतं

काही फरक पडत नाही
काही असण्याने काही नसण्याने
आयुष्य पूर्ण सजत
स्वतः स्वतःचा मित्र असण्याने