घड्याळाचा गजर वाजला आणि रुहीचे डोळे सटकन उघडले. आजकाल ती अशीच उठायची. शॉक लागल्यासारखी. पण तिला बिछान्यातून बाहेर पडायला खूप कष्ट घ्यावे लागायचे. तेच ते आयुष्य, तीच ती सकाळ, तेच ते तिघांचे डबे बनवणं, तेच ते ऑफिस, तीच ती लोकल आणि बायकांची मचमच…, तेच ओंकारचा अभ्यास घेणं..तेच ते काम…. रोज तेच ते…तेच ते… बऱ्याच दिवस हे कंटाळलेपण तिला त्रास देत होतं… आयुष्य एक नीरस यंत्र बनलं होतं….
पण आज तिला अगदीच उठवेना.. बिछान्याने तिला जणू काही घट्ट धरून ठेवलं होतं… विक्रांत तीच्यानंतर एक तासाने उठायचा… तो झोपला होता… ती मानसिकरीत्या कोलमडून गेली होती.. कुठे सुट्टी घेऊन बाहेर जावं म्हटल तर जमा खर्चाचा ताळमेळ बसणार नव्हता.. ओंकार च पूर्ण शिक्षण बाकी होतं.. आता कुठे सातवीत गेला होता तो.. तिला मार्ग संपल्यासारख झालं… बराच वेळ असाच गेला..
तितक्यात तिचा फोन वाजला… एव्हढ्या सकाळी फोन… तिने टेबलवर ठेवलेला फोन घेतला.. फोन रीमाचा होता..
रीमा: “अग न्यूज बघते आहेस की नाही..”
रुही: “नाही ग काय झालं?”
रीमा: “अग आपली कंपनी बँक्रप्ट झालीय… बंद पडली..”
रूही ताडकन उठून बसली..
रूही:”अगं असं अचानक काय झालं?”
रीमा: “माहीत नाही पण आधीपासूनच गोंधळ होता म्हणे.. फक्त आपल्याला कळू दिलं नाही.. पॉलिसीज चां खप कमी होता एव्हढ तर ऐकून होतो ना”
रूही: “अगं जाऊन बघुया तरी..”
पूर्ण वाचा
Tag: marathi short stories
एक दिवस
गजराच्या आवाजाने निमिता उठली. बघते तर घड्याळात फक्त ५ वाजले होते.
‘असा कसा ६ चा गजर ५ ला वाजला?’
आणि तिने गजर बंद केला. खिडकीच्या बाहेरही अंधार होता.
‘एक तास झोपू शकतो आपण. नाहीतरी रात्रभर कुठे झोप आली. बॉस ने काय अपमान केला सगळ्यांसमोर… तेव्हापासून झोपच आली नाहीय ना नीट. पहिल्या रात्री तर रात्रभर टक्क जागी होते. भूकही लागतेय अस वाटत नाहीय तेव्हापासून. रूटीन चालवायचं फक्त आपलं. आईला कळायला नको. तिने आयुष्यातली सगळी आव्हानं समर्थपणे पेलली. तिला वाटेल काय ही आपली मुलगी. साधं ऑफिसचं काम नीट जमत नाहीय. लागल्यापासून ओरडा खातेय. स्वतःवरचा विश्वास हळू हळू संपूनच जाईल की काय असं वाटतय…..
……….
अरे विचार करता करता ६ वाजले..
पूर्ण वाचा
वायरल
निशांत संकेतच्या घरात त्याच्या बाजूला बसून एडिटिंग कसं होतंय ते बघत होता. पण त्याचं पूर्ण लक्ष त्यात नव्हतं. तो सारखा मोबाईल तपासत होता. लातूरच्या अप्रतिम अज्ञात गायकावरचा लेटेस्ट व्हिडीओ टाकला होता ‘अन्नोन वाईब्स’ या त्यांच्या यूट्यूब चॅनेल वर, त्याच्या ग्रुपने. निशांत सारखा व्ह्यूज आणि लाईक्स बघत होता. पण या वेळीही हवा तेवढा प्रतिसाद नव्हता. हजार लाईक्स होतील म्हणून त्याचा ग्रुप कधीपासून वाट बघत होता. पण एव्हढे छान मनोरंजक व्हिडीओज टाकूनही ग्रुपमध्ये एकूण असलेल्या तिघांपैकी कोणाचेच ओळखीचे फॉरवर्ड करत नव्हते बहुतेक. हळू हळू सब्सक्रायबर्स वाढतील म्हणून एक वर्ष वाट बघून निशांत थकला होता. एक वर्षात सगळे नोकरीला लागले होते. स्वतःचा पैसा टाकून तिघे मित्र व्हिडीओज बनवत होते. एखादातरी व्हिडीओ वायरल जावा. पण नाहीच…
पूर्ण वाचा
समज – गैरसमज
निळकंठ निकम, वय ७५ वर्ष, उत्साही, आणि वयाच्या मानाने दिसायला तरुण! खूप कौतुक व्हायचं त्यांचं त्यांची ठणठणीत तब्बेत बघून. त्यात मोकळा बोलका स्वभाव. जिथे जायचे तिथे मैफिल रंगवायचे. आजही ते नेहमीच्याच उत्साहात ठाण्याच्या त्यांच्या हृदय विकार तज्ञांना भेटून आले होते. त्यांनी दारावरची बेल वाजवली आणि त्यांच्या सुनेने नम्रताने दार उघडलं.
निळकंठ निकम: “एकदम ठणठणीत आहे मी….
पूर्ण वाचा
बॅड लक!
‘शेवटी आज तो दिवस आला… आज तर खात्रीच झालीय मला! किती सोहळा केला होता तिला आणताना.. एका सहित सगळं संपवलं. तिने वळूनही नाही बघितलं जाताना. भांडणं, मतभेद काय नवरा बायकोत होत नाहीत… एव्हढं काय बिनसलं! इतका दुस्वास… ‘
राहुलला कळेना आपल्या आयुष्यात होतंय काय. एक एक करत पत्ते कोलमडत होते आणि घर उध्वस्त होत होतं. हातातून वाळू निसटून जावी तसा आयुष्याचा लगाम हातातून सुटत चालला होता. एक व्यावसायिक नाटक येणार होतं दिग्दर्शक म्हणून… तेव्हाच का कोरोना यावा आणि सगळं उत्पन्नच थांबून जावं.. बायको, व्यवसाय सगळं सुटलं आणि एका अथांग खोल डोहासारखं आयुष्य घाबरवत राहिलं. ‘स्वप्न पडतात चित्र विचित्र.. झोपेतही शांतता नाही.. देव आहे का? आणि तो असेल तर त्याला हवंय काय? आणि तो नसेल तरी मीच का? सगळं माझं बॅड लक. मी अनलकी आहे.’…
पूर्ण वाचा
टिंब
आई आरुषबरोबर फोन वर बोलत होती. पण आरुष काही नीट बोलेना.
आरुष: “आई मी बोलतो नंतर. खाली मित्र वाट बघत आहेत.”
आई: “एव्हढी काय रे घाई… किती दिवसांनी फोन केला आहेस एकतर!”
आरुष: “बिझी असतो आई. सायन्स ला आहे मी. कॉमर्स किंवा आर्ट्स ला असतो तर रोज तुझ्याबरोबर बोलत राहिलो असतो.”
आई: “वेगळा वागतोस आजकाल. तुसडा पण झाला आहेस. काही झालंय तर सांग मला…”
आरुष: “व्हॉट द फक आई… काही नाही झालंय. उगाच काय तू… चल मी ठेवतो आता, बोलू नंतर…”
आरुष ने फोन ठेवला आणि आईने इच्छेविरुद्ध फोन ठेवला. तिला काय आरुषचं वागणं आजकाल बरोबर वाटत नव्हतं.
साडेसाती
निर्मला भाजीला फोडणी घालत होती. संध्याकाळचे सात वाजले होते आणि निमेशचा अजून पत्ता नव्हता. नितीन ऑफिस वरून परस्पर निमेश ला शोधायला गेला. पण अजून काहीच बातमी नव्हती. बस ड्रायव्हर फोन उचलतच नव्हता. ती दर १५ मिनिटांनी त्याला फोन करायचा प्रयत्न करत होती. नितीन काहीतरी कळवेल म्हणून ती वाट बघत होती. मनात विचार यायला लागले म्हणून ती कामाला लागली.
तितक्यात तिचा मोबाईल वाजला.
गरजा?
नवीन नवीन लग्नं, फक्तं एक आठवडा झाला होता. एक आठवडा एकमेकांना ओळखण्यात आणि जवळ येण्यात गेले. अर्थातच हनिमून! घरी आल्यावर संसाराची मांडणी, जडणघडण सुरू झाली. आणि एके दिवशी बायको नवऱ्याला म्हणाली “हे वन बी एच के घर कुठे पुरणार आपल्याला. तुम्ही टू बी एच केच घ्यायला पाहिजे होतं. आपले नातेवाईक राहायला आले तर कुठे राहतील…” आणि नवरा धास्तावला… ‘वयाच्या सत्तावीसाव्या वर्षी कर्ज न करता, कॅश वर हे घर मी घेतलं, हो बाबांची मदत होती पण मीही काही कमी मेहनत केली नाहीय.’ हा विचार मनात येऊनही त्याला अस्वस्थ वाटलं. ‘मी कुठे कमी पडलो का…’
आणि असं वरचेवर होत राहिलं.