Tag: marathi short stories

बसमध्ये सगळ्यांचा गोंधळ चालू होता. रोहित तर खूप खुश होता. तो परीक्षेत वर्गातून पहिला आला होता. त्याच्या चेहऱ्यावर पुरेपूर समाधान आणि प्रसन्नता झळकत होती… आणि इकडे निशांत खूप उदास होता. एव्हढे प्रयत्न करून तो दुसरा आला होता. त्याची अपेक्षा होती यावेळी तरी तो पहिला येईल. तरी कितीपण अभ्यास केला तरी रोहित पहिला आणि निशांत दुसराच येई.

बस निशांतच्या स्टॉप वर थांबली.

स्नेहा ने काठी घेतली, पर्स घेतली, चपला घातल्या व ती निघाली. तिचा एक पाय तोकडा आणि वाकडा असल्याने तिला काठी घ्यावी लागायची. वडील तर वारलेच होते, या वर्षी आईही वारली. आता ती पूर्ण एकटी होती. ती अजूनच घुमी झाली होती. ऑफिसच्या लोकांशी बोलणं कामापूरतच होई. थोडे शांत एकटे क्षण मिळाले की तिच्या डोळ्यात अश्रू येत व ती देवाला रागाने दूषणं देई. ‘का असं लंगडीचं आयुष्य दिलं आहेस मला.’ तशी आधी ती फार बोलकी होती अशातला भाग नाही. तुसड्या स्वभावासाठी ती प्रसिद्ध होती. तिला पटकन राग येई. पण आई गेल्यानंतर ती आणखीन कडवट झाली होती. तिने समजून घेतलं होतं आपल्याला आपल्या कमतरतेमुळे एकटंच जगायचंय आणि हा एकटेपणाच तिला भेडसावत होता.

स्नेहा ऑफिस ला पोचली तेव्हा कोपऱ्यातल्या डेस्क वर खूप कल्ला चालू होता.

सीता फार वैतागली होती… हा ही व्हॅलेंटाईन फुकट जाणार… तिच्या मनात आलं ‘सौरभ ने थोडं उशिरा ब्रेक अप केलं असतं तर काय झालं असतं… माझा पहिला व्हॅलेंटाईन तरी साजरा केला असता… एक तर कुणी नसतं आणि कुणी मिळालंच तर फेब्रुवारी च्या आधी ब्रेक अप होतं… मला व्हॅलेंटाईन साजरा करायचा आहे यार….’
फ्रस्ट्रेशन मध्ये ती मोबाईल चाळू लागली… ‘यु ट्यूब, इंस्टा, एफ बी काय बघू हे विचार टाळायला… नवीन आहे का काही या जगात की तेच रटाळ आयुष्य… शी…’ ती नावीन्याच्या शोधात गुगल प्ले वर गेली… आणि तिची नजर एका ऍप वर थांबली…टिंडर… ‘करू का परत टिंडर इनस्टॉल… सगळी हपापलेली लोकं असतात तिकडे… टिंडर इज नॉट फॉर जेनुईन लव्ह… पण हा भयंकर एकटेपणा घालवायचा कसा… कॉलेज मधून सुट्टी टाकून घरी जाऊ का… आई ला घट्ट मिठी मारेन मग बरं वाटेल…’ आईच्या आठवणीने तिच्या डोळ्यात पाणी आलं… तिने डोळे पुसले, एक क्षण वर फिरणाऱ्या पंख्याकडे पाहिलं आणि तिला वाटलं ‘लाईफ ह्याज टू मूव्ह ऑन…’ तिने टिंडर इनस्टॉल केलं…

स्वाईप लेफ्ट स्वाईप राईट चा खेळ सुरू झाला… आणि मॅच…

सारिका ने जिलेटीन पेपर चा एक मोठ्ठा हार्ट कापला. तो कार्ड पेपर वर ठेवला आणि हार्ट च्या कडे कडे ने ती गिरवू लागली. कार्ड पेपर वर हार्ट कापून मागच्या बाजूने ती जिलेटीन पेपर लावणार होती. व्हॅलेंटाईन डे दुसऱ्या दिवशी होता… आणि स्वतःच्या हाताने बनवलेलं आणि स्वतःची कविता लिहिलेलं ग्रीटिंग कार्ड ती तिच्या व्हॅलेंटाईन ला देणार होती.

सौरव पण आणलेलं गिफ्ट सजवत होता. घरातल्या कोणालाच त्याने सांगितलं नाही की तो काय गिफ्ट देणार त्याच्या व्हॅलेंटाईन ला.

फॉर अ चेंज आज बाबा पण गिफ्ट रॅप करत होते.

राऊत आजोबा यशोदाची आतुरतेने वाट बघत होते. वास्तविक एक आठवडा होता सुरज आणि सूनबाईना यायला. पण राऊत आजोबांचं वय वीस वर्ष कमी झालं होतं त्यांच्या येण्याची बातमी ऐकून. यशोदा आज सगळं घर कानाकोपऱ्यातून झाडून घेणार होती. सगळी ठेवणीतली भांडी घासून घेणार होती. दोन वर्षांनी येणार होते सुरज आणि फॅमिली. नातवंड श्रेया आणि समीर आता प्रत्येकी सहा व दहा वर्षांचे झाले होते. दोन वर्षात आपल्याला विसरले तर नसतील अशी राऊत आजोबांना धास्ती होती. एक आठवडा काय फटाफट जाईल.

“गण्या…. कुठे मेलास… लवकर आण मिसळ पाव यांची….”
‘मालक नेहमीच असे ओरडतात… कस्टमरला असा स्पेशल मस्का लावल्याने कस्टमर वाढतात का? कुणाला माहीत… जेव्हा माझं हॉटेल होईल तेव्हा कळेल… वा स्वतःच्या हॉटेल च्या कल्पनेने भारी वाटतं… पण आपल्याला जमेल का… होईल का स्वप्न पूर्ण? कसं होईल कुठून येतील पैसे, मदत… त्या सीक्रेट वाल्या पुस्तकात वाचलं होतं… मनापासून इच्छा असली आणि व्यक्त केली की सृष्टी ते घडवून आणते… खरं असेल का ते… मग आई का गेली… मी नेहमी तिचं दीर्घायुष्य मागत असायचो… शी नको… जाम वात आणतात हे विचार डोक्याला… डोक्याला बटण हवं होतं चालू बंद चं… गणेश चं परिस्थिने गण्या वेटर झाल्याचं तरी कुठे मी मनात आणलं होतं? काका काही झालं तरी आपलं शिक्षण पूर्ण नाही करू शकणार… स्वतःच्या मुलांचं करायची जेमतेम क्षमता… मी वेटर म्हणूनच आयुष्यभर जगलो तर…

रेवती ने गाडी पार्क केली. ऑफिस च्या कामाच्या रगाड्यात ती थकून गेली होती. त्यातून कुक रजेवर. डेडलाईन गळ्याशी असताना असं घरचं पाहायला घरी निघून येणं तिच्या बॉसला काही आवडत नव्हतं. नीलची पण परीक्षा होती. त्यात राकेशच्या ऑफिसमध्ये काहीतरी पॉलिटिक्स चालू होतं. तो रात्रीची काही न काही स्टोरी सांगत राही आणि रेवती चा थकून डोळा लागत असे. कालच त्यावरून राकेश चिडला होता. तुला माझी काळजीच नाहीय. वगैरे वगैरे पर्यंत तो आला. रेवती चिडखोर नव्हती पण तिची पण फार ओढाताण होत होती घर आणि ऑफिस मध्ये. तोल नकळत सुटतोच अशा वेळी.
नील बागेत खेळत होता.
रेवती: “नील…नील… चल लवकर वर…उद्याच्या पेपर ची तुझी तयारी बघू…”

मोबाईल वाजला. निषाद ने फोन उचलला.
निषाद: “हा अभिमन्यू. मित्रा तू सिलेक्ट झाला आहेस… अभिनंदन! मला एम. डी. म्हणत होते सॉलिड माणसाचं रेकमेंडेशन केलंस म्हणून… हो ऑफिशिअली फोन येईलच तुला…”

दुसऱ्या दिवशी मीटिंग रुम मध्ये सगळे बसले होते.